appartement - check
inkopen vr het nieuwe stekje - zo goed als check
brommer - bijna check
batterij-oplader voor mijn camera - check
housewarming plannen - check
plantjes kopen - check

blog updaten - auwch
mails beantwoorden - nog meer auwch

Maar ik beloof gauw beterschap, zeker! Mijn voornemen voor de maand November :-)

leve de maan! maar helaas niet zijn cake

Er was eens...

dat ik het niet helemaal goed weet.

De ene legende spreekt over een man met de naam Cuội die naar de maan ontvoerd werd nadat zijn vrouw per ongeluk (dat zal wel) tegen een heilige vijgenboom had geplast. Een ander verhaal heeft het over een mysterieuze Moon Lady, en nog een ander over een karper die in een draak wou veranderen. Soit, dat is allemaal niet zo belangrijk, het is vooral een groot feest voor de kindjes. Een soort van sinterklaas, maar dan zonder baardige man die stiekem pakjes komt brengen. Niks te stiekem hier...

Ieder jaar wordt dus rond midden-herfst de aanwezigheid van de maan gevierd tijdens het Tết Trung Thu - festival (in de zomer is er dan een kleine verering voor de zon). Kindjes stromen de straten van Ha Noi op met stervormige lampjes (om meneer Cuội de weg naar de aarde te wijzen) en al het andere kitscherige brol dat ze als kado hebben gekregen (van opblaasbare speelgoedkikkers tot maskertjes in alle vormen en kleuren), draken- en leeuwen- schimmen dansen door de straten om ieder die hen welkom heet geluk toe te wensen, maar belangrijk, men eet de befaamde 'mooncake': een vierkant of rond nat cake'je met een vulling van ganzenei, durian of wat dan ook. Om eerlijk te zijn, wansmakelijk is het niet, maar een ideaal dessert zeker ook niet, en de ei-smaak doet je goesting snel over gaan. Mijn schone doos met negen cakejes die ik op het werk heb gekregen, zullen hier nog wel een tijdje blijven staan...

geef mij maar de space variant...

Ketsana alias Typhoon Nummer 9

Het is even heeeeeel druk en af en toe stresserend vanwege onze vriendin Ketsana, een tropische storm die tot een typhoon is geëvolueerd, onlangs de Filipijnen heeft overvallen, en vanmiddag Vietnam is binnen-gewaaid. Alle hens aan dek dus voor ons Disaster Management Team! Wij moeten namelijk zoveel mogelijk geüpdate informatie verzamelen en doorgeven aan zowel de regeringsinstellingen, als aan de internationale organisaties. Direct gedoopt, een eerste test, en we doen ons best om daarin met brio te slagen.

Meer informatie? De Standaard - De Morgen - Reliefweb (updates!)

plekje zoeken

'A nice neighbourhood, a nice appartment and a nice price!', dat is volgens een van mijn very nice househunters een onmogelijke combinatie in Ha Noi. Crisis, het woord dat men in alle talen kent... ze gebruiken het blijkbaar overal als excuus, terecht of onterecht. Toch wil ik het na een tiental appartementen en studio's te hebben gezien, zeker nog niet opgeven. Zeker niet nu ik in het hotel - de naam waardig - even 'lucky' genoeg was en een nieuwe grotere kamer heb kunnen verkrijgen voor dezelfde prijs als mijn vorige raamloze kleine kamer. Iedere morgen in een net gestreken hemd, met fonkelogen en zachte stem de receptioniste lieflijk groeten, heeft zijn resultaat gehad. Ik heb zowaar een zalig balkon, met een mooi uitzicht, een ruimere kamer, en een badkamer met metersbrede spiegel. Je zou voor meer crossend door je kamer 'we are golden' beginnen zingen (zot zijn doet nog altijd geen zeer :-)

Kijk,

Ik heb een zalig appartement gezien, maar de prijs was te hoog.

Ik heb een leuke mooie studio gezien, maar het was veel te ver van mijn werk.

Ik heb een groot en redelijke goedkoop appartement gezien, maar het is me ietske té groot en de buurt is lawaaierig.

Ik heb al veel crap gezien ook...

Maar kijk, we kijken morgen nog es, en dit weekend ook weer es. Mijne househunter weet perfect wat ik wil, en als ie al zijn onderhandelings- en overredingskracht nu es maximaal benut kan ie mij een heerlijk nieuw plekje bezorgen.

Ondertussen zing ik nog een beetje verder... 'running around like a clown on purpose'

Wat valt er al te vertellen?

Zoveel impressies, feitjes, gevoelens, rariteiten, oninteressante zever:

- ik heb mijn eerste jetlag achter de rug. Begot, was me dat een lange reis. Was ik blij dat ik in dit land en zeker deze stad was. Maar ik kon zeker niet klagen, de madammen van Singapore Airlines hebben me goed in de watten gelegd

- mijn hotelletje met de grappige naam 'Lucky 2' is een klein gezellig gebouwtje in de oude wijk van Hanoi. Heel vriendelijke mensen die me altijd met alles en nog wat uit de weg helpen, waaronder al mijn bestemmingen in het Vietnamees op een papiertje schrijven zodat ik zeker op mijn bestemming geraak. Elke werkdag wacht mij ook een klein mandje vers fruit op mijn kamer... als dat niet attent en welgekomen is na een dagje in deze hitte. Tzijn lievekes

- mijn collega's bestaan uit een charmeur-in-het-kwadraat knappe Spanjaard die ons helaas binnen drie weken verlaat voor een job in New York, een Derek-look-a-like interessante Brit die je zo ziet snakken naar zijn dagelijkse theetje, en een boeltje tetter Vietnamezen, waaronder een kleine lieve die mij al over alles en nog wat heeft zitten uithoren, van mij doen verdikken haar missie voor dit jaar heeft gemaakt en nu al met mij wil trouwen. De andere zitten de ganse tijd te eten, doen een vreemd middagdutje, kunnen niet van msn en facebook afblijven en hebben mij al uitgenodigd om straks het Herfstfeest te gaan vieren.

- de deurklinken en urinoirs zitten hier opvallend laag. Ik mag er niet teveel op letten, anders moet ik altijd lachen.

- het Vietnamese eten is nu al overheerlijk , en behoorlijk goedkoop ook, en de keuze overweldigend is.

- Hanoi is een crazy stad, waar ik hopelijk snel mijn weg zal vinden in de wirwar van winkels (dit is een shoppingstad!), eetkraampjes, scooters en honden- en kattenvlees op je bord.

- de dag begint hier al tussen vijf en zes uur, en eindigt om elf uur. Er wordt geluncht om 11u30, en gewerkt van acht tot vijf, alhoewel er 's middags meer andere dingen dan werk wordt gedaan

- Ik ga zaterdagmorgen op zoek naar een appartementje. Hopelijk vind ik snel een die me aanstaat, dan kan ik uit het hotel ontsnappen. Verslag en foto's volgen!

Come on cam on!

Nee, geen Franz Ferdinand in mijn oren, maar een van de trukjes (valsspeler!) om mijn eerste Vietnamese woordjes te kunnen onthouden, namelijk het woord voor danku oftewel 'cam on' [kam ooooh-n]. Hoezeer ik mijn best doe om hen te imiteren qua uitspraak, kijken ze mij af en toe aan met een kop van 'wat zegt dien witte pipo hier nu weer, het is koud ofwa'. Vietnamees is een klanken en lettergrepentaal, en ieder woordje kan op die manier duizend en een betekenissen hebben. Dit is pas een moeilijk taaltje! Maar in de loop van deze maand beginnen we aan onze eerste les, en ik heb er alleen maar goesting in... come on, cam on!