‘Lang leve de Communistische Partij’

Stond er onlangs voor enkele weken in bloempotten met gele geraniums gevulde letters te lezen op het plein voor het kleine Lenin-park, net voor het standbeeld van de bekende Rus. Ken je geen woord Vietnamees, of had je niet op de bloemen gelet, dan toch was het overal in de stad duidelijk dat Viet Nam zijn elfde Partijcongress zou organiseren. De vijfjaarlijkse politieke hoogmis der Communisten kleurt de stad rood met vlaggen in alle vormen en op alle plaatsen, en het nieuws zowel in de krant, op tv als traditioneel in de morgen en de avond vanuit de luidsprekers op straat hemelt de Communistische leiders en hun verwezenlijkingen op, even de jarenlange honger na de oorlog, de wijdverspreide corruptie en schendingen van de mensenrechten vergeten. Oeps, dit heb ik niet gezegd :-)

Politbureau, Centrale Committee, Partij Secretariaat, Inspectie Committee, enzovoort, het zijn termen die we af en toe in onze geschiedenisboeken terugvinden, maar die niet tot onze frequent gebruikte woordenschat behoren. Wees gerust, hier ook niet, zeker niet bij de modale Vietnamees, die terecht meer om zijn eten, huis, familie en plezier, inclusive luxe, denkt dan aan zijn rode opperleiders. Maar toch, iedere vijf jaar worden ze er nog es goed aan herinnert dat een groepje van een tiental mannen het voor het zeggen hebben in hun land, mannen die eerder rode kapitalisten zijn als het op geld aankomt, maar toch zeer rood in hun hart als het op politiek, cultuur en religie aankomt.

Ze hebben dus weer een grote reshuffle gedaan die moet volstaan voor vijf jaar. Het is in de traditie van checks and balances, Vietnamese stijl, een werkbare balans geworden tussen de factie die de Chinese lijn aanhangt (rood kapitalisme, 1 partij, sterke sociale en culturele controle in een geforceerde eenheid) en de andere factie die meer naar openheid streeft (zalmrose kapitalisme, een opening naar meer partijen, minder gecontroleerde sociale en culture diversiteit in eenheid). Alé, dat wordt toch zo tussen de lijnen gelezen.

Het was een interessante ervaring, en doet je tussen al dat kapitalistische en modernistische geweld toch nog es goed beseffen dat je in een van die weinige overgebleven communistische landen werkt en leeft. Zeer interessant!